بالاتر از هدف

خیلی وقت‌ها در خلوت خودم به این موضوع فکر می‌کردم که چرا رسم زمانه چنین است؟ چرا دنیا با بعضی افراد همراه است و با بعضی دیگر نه؟ چرا همیشه مشکلات و سختی‌ها برای بعضی‌ها یکی پس از دیگری است، اما برای برخی دیگر روند زندگی همیشه بر وفق مراد است؟ چرا بعضی‌ها به قول معروف دست به سنگ هم می‌زنند طلا می‌شد و بعضی، نه؟

تا اینکه در کتاب‌هایی که از نویسندگان بزرگ جهان مطالعه می‌کردم با چنین جملاتی مواجه شدم:

«که موفقیت قابل پیش‌بینی است.»

«زندگی هرکس حاصل تصورات ذهنی خودش است.»

«انسان‌ها خودشان سرنوشت خویش را رقم می‌زنند.»

با تحقیقات زیاد متوجه شدم تا زمانی که خودم، خودم را باور نداشته باشم، هیچ‌کس مرا باور نخواهد داشت و تا زمانی که خودم به خودم اعتماد نداشته باشم، هیچ‌کس به من اعتماد نخواهد کرد.

برای رسیدن به هدف‌ها و رؤیاها باید ارادة راسخ داشت. باید درک کنیم که اگر در راه رسیدن به هدف‌هایمان از حواشی حذر کنیم و تمرکزمان معطوف به رسیدن باشد، بی‌تردید پیروز خواهیم شد.

شاید دیر برسیم، اما نرسیدن، هرگز!

امروز که این کتاب را می‌نویسم تیمی را با بیش از چهارصد عضو در کشور، رهبری می‌کنم؛ هرکدام ازاین افراد دارای فرهنگ و عقیده‌های خاص خود هستند و هماهنگی بین آن‌ها و کسب رضایت و همچنین پتانسیل‌های آن‌ها کاری پیچیده است و همین موضوع، مدیریت و رهبری را به کاری خطیر و تخصصی تبدیل کرده است.

بله مدیریت و رهبری کاری بسیار سخت و پیچیده است. به همین دلیل کسی که می‌خواهد رهبری گروهی را به عهده بگیرد، بی‌شک باید آدمی صبور و انعطاف‌پذیر باشد و همچنین آمادگی کمک گرفتن از کارشناسان را داشته باشد.

در مسیر موفقیت همیشه سعی کرده‌ام نگاهم رو به آینده باشد و برای هدف‌هایم برنامه‌ریزی اصولی داشته باشم و در مسیر گام برداشتن به سمتشان از حواس‌پرتی بپرهیزم.

خدا را شاکرم که تیم قدرتمندی ساخته‌ام و تمام تلاشم را برای رشد و پیشرفتشان کرده‌ام. تیمی که هر روز با آن‌ها زندگی کرده‌ام و روزهای خوب و بد را باهم گذرانده‌ایم. تیمی که در آن همیشه اتحاد و همدلی موج می‌زند.